هُـرم نجف حـرارتـمان را زیاد کرد            گرمایِ عشق، طاقتمان را زیاد کرد

مانند بـوذر از کـرمش زر گـرفته‌ایم            مِهر علی‌ست ثروتـمان را زیاد کرد

عـنوان مـاست عـبد کـرمخانه نجـف            عبدش شدیم، شُهـرتمان را زیاد کرد

از وادی السلام عـلی تا که رَد شدیم            شوقِ به مرگ جرأتمان را زیاد کرد

با یا علی زمین و زمان را بِهَم زدیم            تـأثـیـر ذکـر قـدرتـمان را زیـاد کرد

گـفـتیم شـیعـه‌ایم، طـرفـدار حـیـدریم            این گفته خوب عزّتمان را زیاد کرد

بودیم مستِ بوسه به درب حرم ولی            ایـوان طـلاش لـذّتـمـان را زیاد کرد

ما را سحر به صحن رساند و غروب بُرد            سـهـمــیـۀ زیـارتـمـان را زیـاد کـرد

مـا کـاه خـواسـتـیـم ولی کـوه داد، آه            اینگـونه او جـسارتـمان را زیاد کرد

بی‌قـیـمت آمـدیم به بـازار مـرتـضی            دستش رسید، قـیـمتمان را زیاد کرد

گر روسیاه گر که بَد، اما به این خوشیم            مـولای ما شـفـاعـتـمان را زیاد کرد

یا مظهرالعجائب و یا مـرتضی علی            ذکـر عـلی عـبـادتـمـان را زیـاد کرد

آری همین مسیر نجف تا به کربلاست            هر سـاله باز هـمـتـمان را زیاد کرد

در کـربـلا تـمـام عـلـی‌ها فـدا شـدنـد            این داغ ها مصیـبتـمان را زیاد کرد